Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Πάνω από 120 χρόνια έχουν περάσει από την 1η Μαΐου 1886, τη ματωμένη  μέρα του εργατικού ξεσηκω­μού στο Σικάγο, και το νόημα της όχι μόνο δεν έχει σβήσει, αλλά φωτίζει τους νέους αγώνες που ξεσπούν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ακριβώς τρία χρόνια μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβα­σης και την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και μόλις λίγες μέρες μετά τη βίαιη επίθεση της εργοδοσίας με πυρά στους 200 μετανάστες εργάτες της Μανωλάδας, οι οποίοι τόλμησαν να απαιτήσουν τα δεδουλευμένα τους για 6 μήνες, είναι ξεκάθαρο ότι βιώνουμε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Η παρούσα κατάσταση μας γυρίζει πίσω στο 19^ο αιώνα στις ΗΠΑ, όπου το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους χωρίς έλεγχο, ακόμη και τις Κυριακές, έτσι ώστε να αυξηθεί η παραγωγή με την ανάλογη μείωση του κόστους.

Το βαθύτερο νό­ημα της 1ης Μάη βρίσκεται εκεί όπου συναντιούνται το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον των εργατικών διεκδικήσεων. Την 1^η Μάη του 1886 μια εργάσιμη μέρα στο Σικάγο βγήκαν στους δρόμους 80.000 άνθρωποι πραγματοποιώντας ειρηνική διαδήλωση για να διεκδικήσουν το δικαίωμα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανά­παυση και οχτώ ώρες ύπνο».  Εκεί­νη την μέρα οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν αισθητή την παρουσία τους ασκώντας αλόγιστη βία σκορπώντας πανικό στους διαδηλωτές πυροβολώ­ντας και χτυπώντας χωρίς καμία διάκριση. Ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος. Στην Ελλάδα, η Πρωτομαγιά γιορτάζεται από το 1892, με ξεκάθαρα αιτήματα όπως καθιέρωση οχταώρου, αργία την Κυριακή και ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων, έχοντας ωστόσο υποφέρει ειδικά τα πρώτα χρόνια, πολλές συλλήψεις με βασανισμούς και τραυμα­τισμούς.

            Η φετινή Πρωτομαγιά είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η 1η Μάη δεν είναι μια τυπική αργία ή μια γιορτή των λουλουδιών, αλλά απεργία και ταξική μάχη. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί, ειδικά φέτος, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης και των πολυεθνικών να την μεταφέρουν την Τρίτη του Πάσχα, μέρα που τα εμπορικά καταστήματα είναι έτσι και αλλιώς κλειστά. Τα συνδικάτα μετά από πίεση των εργαζομένων ανακηρύξαν και επίσημα την 1η Μάη ως μέρα πανεργατικής απεργίας. Γιατί για μας, Πρωτομαγιά σημαίνει αγώνας ενάντια στον αποτυχημένο και  καταστροφικό δρόμο των μνημονίων, των περικοπών, των απολύσεων, της ανεργίας και ενάντια τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αγώνας για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στο ξεπούλημα, για τη δημοκρατία και τα συλλογικά δικαιώματα ενάντια στο κύμα διώξεων δεκάδων αγωνιστών.

Με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή, οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης την οποία έχει εξαπολύσει εις βάρος μας το κεφάλαιο και το εκτελεστικό του όργανο, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Στόχος μας πρέπει να είναι ένα εργατικό κίνημα που δε θα σωπαίνει και δε θα δείχνει ανοχή σε τέτοιες βιαιότητες και ένα λαϊκό κίνημα που θα διεκδικήσει και θα στοχεύσει όχι σε έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά σε μία άλλη κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές  και εκμεταλλευόμενους. Αυτή είναι η κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε. Ως Ε.Α.Α.Κ. Ιονίου Πανεπιστημίου, καλούμε το φοιτητικό κίνημα να συ­νε­χίσει τους αγώνες της Πρωτο­μαγιάς και να συμπορευτεί με τους αγώνες των εργαζομένων με τη συμμετοχή μας στην απεργία της 1^ης Μαΐου, για το Σικάγο της εποχής μας.

Ε.Α.Α.Κ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙOY

Για τη Μανωλάδα: όταν οι μετανάστες απαιτούν τα δεδουλευμένα τους

Αναδημοσίευση από: http://xwroataxia-eaak.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

«….Έφεραν σκλάβους μόλο που δεν τους αποκαλούσαν σκλάβους: Κινέζους,  Γιαπωνέζους, Μεξικανούς, Φιλιππινέζους. Αυτοί ζουν με ρύζι και φασόλια, έλεγαν οι επιχειρηματίες. Δεν έχουν ανάγκες .. Να κοίτα τους πως ζουν. Κοίτα τί τρώνε. Κι αν τύχει και κάνουν το ζόρικο:  πίσω στην πατρίδα τους …Τους δουλοπάροικους που έφεραν από το εξωτερικό τους έδερναν, τους τρομοκρατούσαν, τους πέθαιναν της πείνας, τόσο, που, άλλοι ξαναγύριζαν στον τόπο τους και άλλοι εξαγριώθηκαν απ΄ την απόγνωση και ή τους σκότωσαν ή τους εξόρισαν. Και ολοένα τα κτήματα μεγάλωναν σε έκταση ..» Tζων Σταινμπεκ,  Σταφύλια της Οργής

Πριν κάποιες μέρες η εργοδοτική αυθαιρεσία ξεπέρασε κάθε όριο, τα μπραβιλίκια και οι μαφιόζικες επιθέσεις έδωσαν και πήραν στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Συγκεκριμένα, προχτές με καραμπίνες πυροβολήθηκαν οι 200 εργάτες γης από το Μπαγκλαντές που εργάζονταν στην καλλιέργεια της φράουλας επειδή , αν είναι δυνατόν, απαίτησαν να πληρωθούν τα δεδουλευμένα 6 μηνών. Απαίτησαν τα μεροκάματα 6 μηνών, 6 μηνών  όπου είχαν εργαστεί στις πιο άθλιες συνθήκες. Οι αδίστακτοι μπράβοι τραυμάτισαν με τους πυροβολισμούς 30 από αυτούς, οι οποίοι νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της περιοχής, ενώ αρκετοί από αυτούς βρίσκονται σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση ,που αφήνει έκπληκτο, οργισμένο και αγανακτισμένο κάθε εργαζόμενο πολίτη, πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι μπράβοι που και πέρυσι εμπλέκονταν σε ωμό ρατσιστικό επεισόδιο, καθώς έσερναν με αγροτικό αυτοκίνητο μέσα στη Νέα Μανωλάδα έναν φτωχό Μπαγκλαντέζο εργάτη.

Οι φράουλες στη Νέα Μανωλάδα, όπως και πλήθος άλλων καλλιεργειών, είναι ποτισμένες με το αίμα, τον κόπο και τον ιδρώτα καταπιεσμένων μεταναστών που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και κατέληξαν να ζουν σε συνθήκες ελεγχόμενης ελευθερίας, να αμείβονται ισχνά ημερησίως και να καταναλώνουν τα μισά για να πληρώνουν τις τρώγλες που διαμένουν.  

Όλα αυτά τα σκηνικά δεν είναι πρωτοφανή στο πλαίσιο  των πολιτικών των συγκυβερνήσεων- ΕΕ- ΔΝΤ, και δεν απέχουν πολύ από το πώς ο Σαμαράς επιδιώκει να φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη σε μια χώρα, όπου οι φασιστικές πρακτικές, είτε με το προσωπείο της Χρυσής Αυγής, είτε χωρίς αυτό, εξαπλώνονται καθημερινά. Τα κέρδη του κεφαλαίου που απομυζούνται από τους εργαζόμενους, η μιζέρια και η φτώχεια που επιβάλλεται σε έλληνες και μετανάστες εργαζόμενους, η συγκάλυψη του αστικού κράτους από τους δημοσιογράφους, η καταπάτηση κάθε δημοκρατικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος, η αδιαφορία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η εργοδοτική τρομοκρατία, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της δήθεν ανάπτυξης του Σαμαρά και των ομοίων του στα αστικά επιτελεία.

Ως ΕΑΑΚ Βόλου καταδικάζουμε τα γεγονότα και κάθε τέτοιου είδους επιθέσεις και απαιτούμε την άμεση τιμώρηση των ενόχων. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και τη στήριξή μας στους Μπαγκλαντέζους εργάτες και απαιτούμε την άμεση πληρωμή τους, καθώς και τον πλήρη και έμπρακτο σεβασμό κάθε εργοδότη στα δικαιώματα του εργαζόμενου, είτε έλληνα είτε μετανάστη. Με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή στοχεύουμε σε ένα εργατικό κίνημα που δε θα σωπαίνει και δε θα δείχνει ανοχή σε τέτοιες βιαιότητες. Σε ένα εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που με όρους αντικαπιταλιστικής ανατροπής θα υπερασπίζεται και θα απαιτεί τα δικαιώματα του και την αξιοπρεπή διαβίωσή του. Σε ένα εργατικό κίνημα που θα διεκδικήσει και θα στοχεύσει όχι σε έναν καπιταλισμο με ανθρώπινο πρόσωπο αλλά σε μία άλλη κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές  και εκμεταλλευόμενους. Αυτήν την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε.

Να μη γίνουμε η γενιά της κρίσης και της εξαθλίωσης,
Να γίνουμε η γενιά της επανάστασης!

Ε.Α.Α.Κ. Βόλου

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΙΑΙΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΑΣΠ ΣΤΙΣ 16/4/2013

Την Τρίτη 16/4/2013, τα μέλη της κυβερνητικής παράταξης ΠΑΣΠ ΑΕΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ απέδειξαν για άλλη μια φορά τον ουσιαστικό τους ρόλο μέσα στο πανεπι­στήμιο. Λίγες μέρες μετά τη βίαιη επίθεση που έγινε από μπράβους της ΠΑΣΠ στο ΤΕΙ Πατρών, η οποία έστειλε 3 φοιτητές στο νοσοκομείο, οι ομοϊδεάτες «σύντροφοί» τους στο Ιόνιο Πανεπι­στήμιο έδωσαν συνέχεια σε αυτόν τον κύκλο βίας.

Συγκεκριμένα, γύρω στις 3 το μεσημέρι της Τρίτης περίπου 10 μέλη της ΠΑΣΠ χτύ­πησαν 4 φοιτητές, μεταξύ των οποίων ήταν μέλη της ΡΩΓΜΗΣ και της ΑΡΕΝ. Το αποκο­ρύ­φωμα της επίθεσης ήταν το γεγονός ότι δύο ΠΑΣΠίτες από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών ακινητοποίησαν πισώπλατα μέλος της ΡΩΓΜΗΣ από το ΤΑΒ και το χτυπούσαν με γονατιές με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο πρόσωπο. Αμέσως μετά, πλήθος φοιτητών που πληρο­φορή­θηκαν για το περιστατικό συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Ιστορικού και τάχθη­καν ενάντια στους τραμπούκους του ΠΑΣΟΚ.

Το γεγονός αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής της εν λόγω παράταξης. Τη στιγμή που το πανεπιστήμιο βαδίζει προς της διάλυσή του με την είσοδο των ιδιωτών στην εκπαίδευση, την ουσιαστική φίμωση των φοιτητικών συλ­λόγων και το κύμα της άγριας καταστολής, η «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» όχι μόνο κάνει ό,τι μπορεί για την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου και της Τρόικας, αλλά έχει και το θράσος να απειλεί και να στοχοποιεί φοιτητές που αντιστέκονται. Κάνει το παν για να καταπνίξει την όποια μορφή του φοιτητικού κινήματος, με μόνα όπλα τη λασπολογία, την παραπληροφόρηση και τον τραμπουκισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή η ενέργεια έγινε μια μέρα πριν από τις φοιτητικές εκλογές.

Καλούμε όλους τους φοιτητές να απορρίψουν τα τσιράκια της τρικομματικής κυβέρ­νη­σης στις φετινές εκλογές, δηλαδή τις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Έχουν αποδείξει περίτρανα ότι υιοθετούν φασιστικές πρακτικές και προωθούν ένα πανεπιστή­μιο για λίγους και εκλεκτούς. Η απάντησή μας πρέπει να δοθεί όχι μόνο στις εκλογές, αλλά κυρίως με μαζικές γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, όπου θα διεκδικήσουμε μαχητικά το αυτονόητο: μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ με τους φοιτητές να αποφα­σί­ζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ για όσα τους αφορούν.

ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!

ΑΡ.ΕΝ.

Ε.Α.Α.Κ.

ΡΩΓΜΗ

ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Με την ΕΑΑΚ για να νικήσει η ελπίδα το φόβο

Μιλώντας για τις φοιτητικές εκλογές, αναμφίβολα ένα από τα πρώτα ερωτήματα που οφείλουμε να απαντήσουμε είναι το γιατί έχει αξία να ψηφίσει κανείς. Γιατί η 17η Απριλίου δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες στη σχολή, πολλώ δε μάλλον ένα χαλαρό ιβέντ, που κάπου μεταξύ βόλτας και ξεκούρασης θα περάσουμε και από τη σχολή μας για να ψηφίσουμε τους φίλους μας; Και το ερώτημα αυτό αποδεικνύεται ως κομβικής σημασίας αν το προσεγγίσουμε από τη σκοπιά του αποτελέσματός του.

Γράφουν: Νίκη Βαχαβιώλου, Τόλης Χάλκης

Σχετικά με αυτό, δύο είναι τα βασικά στοιχεία που αποδεικνύουν τόσο την αναγκαιότητα συμμετοχής στις εκλογές όσο και την αναγκαιότητα αλλά και δυνατότητα «να πάει αλλιώς». Είναι η μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη αποχή των φοιτητών από τις κάλπες, καθώς και η στήριξη του «δικομματισμού» σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Ας έρθουμε στο «διά ταύτα» όμως. Το βασικό αντεπιχείρημα που συναντάμε αφορά στον αντίκτυπο των φοιτητικών εκλογών. Αφού η ΕΦΕΕ δεν συνεδριάζει, η παρουσία των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης καταργήθηκε και τα ΔΣ δεν έχουν και πολλά να πουν στους διαλυμένους φοιτητικούς συλλόγους, ποιος ο λόγος να συνεχίζεται αυτή η διαδικασία; Θέλουν τελικά να μετρήσουν τα κουκιά τους η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ (μια λογική που χρόνια τώρα καλλιεργούν); Όλα αυτά, στον έναν ή τον άλλο βαθμό ισχύουν. Όντως οι φοιτητές δεν έχουν πια επίσημο ρόλο και λόγο στη συνδιοίκηση, οι σύλλογοι, παρά τις «κινηματικές εκλάμψεις», έχουν προβλήματα στη λειτουργία τους, ενώ ο πολιτικός προσανατολισμός τους είναι από τα πιο σοβαρά επίδικα. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένες ευθύνες για όλα αυτά. Και βρίσκονται κυρίαρχα στις καθεστωτικές παρατάξεις. Σε αυτές που κάθε χρόνο, την επομένη των φοιτητικών εκλογών, δίνουν συνεντεύξεις Τύπου από κοινού με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, για να δηλώσουν πως η νεολαία συμφωνεί με την κυρίαρχη πολιτική και το μέλλον που της ετοιμάζουν. Και είναι τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών που δίνουν το δικαίωμα στον κάθε Σαμαρά να μιλάει και να αποφασίζει εξ ονόματος της σπουδάζουσας νεολαίας, να ανατρέχει σε αυτά κάθε φορά που επίκειται μια αντιδραστική μεταρρύθμιση.
Επειδή λοιπόν οι υπάρχοντες συσχετισμοί δύναμης ούτε μας εκφράζουν αλλά ούτε αντικατοπτρίζουν και την πραγματικότητα στην πολιτική τοποθέτηση της νεολαίας, στις 17 Απριλίου πρέπει «να πάει αλλιώς». Πρέπει να απαντήσουμε ότι το παρόν και το μέλλον μας όχι απλά δεν τους το χαρίζουμε αλλά δεν τους αφήνουμε να το επηρεάσουν ούτε λίγο! Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Ψηφίζουμε μαζικά και συνειδητά με βάση τις ανάγκες μας και την προοπτική μας! Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε! Ψηφίζουμε ΕΑΑΚ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ!
Ν.Β.

Να επικρατήσει η ελπίδα και όχι ο φόβος

Αν μας ζητούσαν με ένα και μοναδικό επιχείρημα να αποδείξουμε τη σημαντικότητα των φετινών φοιτητικών εκλογών, το μόνο που θα κάναμε θα ήταν να βρούμε ένα εξώφυλλο εφημερίδας από τις 17 Μαΐου του 2012. Είναι Πέμπτη, μία μέρα μετά τις φοιτητικές εκλογές και μέσα στο τεταμένο πολιτικό κλίμα ξεχωρίζει η δήλωση Σαμαρά: «Σημαντική νίκη σε αντίξοες συνθήκες». Αυτή είναι η δήλωση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας για το αποτελέσματα και την πρωτιά της ΔΑΠ. Προσέξτε τη χρονική στιγμή, είμαστε μόλις μία και μισή εβδομάδα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαϊου, όπου έχει έρθει τούμπα το πολιτικό σκηνικό, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μετά βίας συγκέντρωσαν 30% αθροιστικά και ο μνημονιακός μονόδρομος έχει φάει γερό χαστούκι και οι δεύτερες εκλογές είναι στον ορίζοντα. Κι όμως, ο μετέπειτα πρωθυπουργός βρίσκει χρόνο να κάνει δήλωση για τις φοιτητικές εκλογές, τις τόσο απαξιωμένες από τα αστικά ΜΜΕ. Γιατί τελικά δεν είναι τόσο απαξιωμένες. Γιατί τα αστικά επιτελεία ξέρουν ότι τα πανεπιστήμια είναι ο μοναδικός χώρος όπου βρίσκει σήμερα τόσο μαζική και τόσο οργανωμένη έκφραση η νεολαία.

Όλοι ξέρουν και ας μην το παραδέχονται, ότι διακυβεύονται πολλά. Δεν κρίνονται απλώς οι έδρες στα ΔΣ, δεν κρίνεται απλώς ο πρώτος ή ο δεύτερος, κρίνεται για μια ακόμη φορά την τελευταία τριετία αν θα επικρατήσει ο φόβος ή η ελπίδα. Κρίνεται αν η νεολαία των μισθών των 400 ευρώ και της μαζικής ανεργίας θα σκύψει το κεφάλι και θα δεχθεί το μέλλον που της ετοιμάζουν κυβέρνηση και τρόικα ή θα διαλέξει άλλο δρόμο. Κρίνεται αν η υπόσχεση της «ελεγχόμενης φτώχειας» που τάζουν οι κυβερνητικές παρατάξεις θα βρει απήχηση και θα δώσει νέα πνοή σε ένα πολιτικό σύστημα που αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα. Κρίνεται αν θα επικρατήσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός και η λογική «να φάω το διπλανό μου» ή θα βγει μπροστά ο πολιτισμός της αλληλεγγύης όσων πλήττονται. Φυσικά όλα αυτά δεν κρίνονται μόνο στις εκλογές. Τα ίδια ζητήματα μπήκαν σε κάθε στροφή του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος τα τελευταία χρόνια.

Μπροστά σε αυτά τα διλήμματα, χιλιάδες φοιτητές μπήκαν σε συνελεύσεις μέσα στον Μάρτιο για το σχέδιο «Αθηνά» και βγήκαν με ψηλά το κεφάλι και πλημμύρισαν τους δρόμους φωνάζοντας ότι «φυσάει κόντρα», ότι δεν θα γίνουμε «η γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης». Απέναντί τους η κυβέρνηση έφερε μπροστά τα χαρτιά του εξορθολογισμού και της αξιοκρατίας. Πίσω τους κρύβονταν οι συνηθισμένοι εκβιασμοί, ο κίνδυνος της χρεωκοπίας, οι επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, το μέλλον της χώρας και άλλα πρόσχαρα. Είναι οι ίδιοι εκβιασμοί που μπαίνουν μπροστά σε κάθε αγώνα των εργαζόμενων για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, είναι τα ίδια που ακούν καθημερινά οι κάτοικοι στις Σκουριές για να δεχθούν να ποδοπατήσουν τα σπίτια τους τα ΜΑΤ του Δένδια και οι σωτήρες – επενδυτές της El Dorado. Αυτά τα διλήμματα θα τεθούν και στις εκλογές της Τετάρτης και σε αυτή τη μάχη του φόβου με την ελπίδα έχει ριχθεί εδώ και μέρες η ΕΑΑΚ.

Τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν διεκδικούν ψήφο στήριξης ως φορείς του αλάνθαστου, ούτε ψήφο αυτοεπιβεβαίωσης για τις πολιτικές αναλύσεις τους. Θα ήταν πολύ εύκολο μέσα σε συνθήκες κλονισμού του καπιταλιστικού οικοδομήματος, οι επαναστάτες να κουνάνε το δάχτυλο στο λαό και με μεγάλη άνεση να λένε «σου τα λέγαμε». Η ΕΑΑΚ μπαίνει στη μάχη με έντονη την αίσθηση της αυτοκριτικής, αφού οι αδυναμίες του κινήματος είναι σε μεγάλο βαθμό και δικές της. Ταυτόχρονα όμως, μπαίνει με την αυτοπεποίθηση της πολιτικής δύναμης που έδωσε το «παρών» σε κάθε αγώνα των τελευταίων χρόνων και συνέβαλε με όλες τις δυνάμεις σε αυτόν. Με την αυτοπεποίθηση που δίνουν οι επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος που σε περιόδους λυσσασμένης επίθεσης του κεφαλαίου μπλοκάρει μέτρα, σπάει το διάλογο του υπουργείου και δίνει κουράγιο σε όλη την κοινωνία. Αυτοπεποίθηση πολιτική επειδή ήταν η δύναμη που εξαρχής δήλωσε ότι η ρήξη με τα μνημόνια, την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μια πιθανή επιλογή, αλλά είναι η μόνη πολιτική επιλογή που έχει στη διάθεσή της η νεολαία για να μη ζήσει το μέλλον της εξαθλίωσης. Από την εκτίμηση αυτή δεν προκύπτει καμία δικαίωση, αλλά η ανάγκη για ενεργητική συστράτευση με την ΕΑΑΚ στις εκλογές και σε κάθε μάχη του επόμενου διαστήματος.

Τέτοια ψήφο διεκδικεί η ΕΑΑΚ, ψήφο δέσμευσης από τη σπουδάζουσα νεολαία ότι θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της και μαζί με την ανατρεπτική Αριστερά θα βαδίσει το δρόμο της ανατροπής. Μόνο αυτή η επιλογή μπορεί να αποτελέσει πραγματική καταδίκη των μνημονιακών παρατάξεων που θέλουν το φοιτητικό κίνημα συνομιλητή της κυβέρνησης. Αλλά πολύ περισσότερο από την καταδίκη των «από πάνω», οι εκλογές της 17ης Απριλίου πρέπει να βγάλουν μήνυμα προοπτικής για τη σπουδάζουσα νεολαία. Δεν χρειάζεται να επιλέξει ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο» πανεπιστήμιο, αφού κανένα από τα δύο δεν την χωράει. Δεν τσιμπάει πλέον στο «ευρώ ή χάος» αφού ξέρει ότι ταυτίζονται. Δεν έχει να περιμένει τίποτα από την ανάπτυξη, όταν αυτή φέρνει καταπάτηση κάθε δικαιώματος. Αλλά δεν αρκεί και να ελπίζει. «Διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, το δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας», λέει ο ποιητής Αντόνιο Μασάντο. Με την ΕΑΑΚ στη μάχη λοιπόν, για να φτιάξουμε το δρόμο των αναγκών μας!

Απέναντί μας είναι οι κυβερνητικές νεολαίες. Από τη μια η ΔΑΠ αποτελεί το δεξί χέρι της κυβέρνησης και βασικό εγγυητή της «ομαλότητας» μέσα στα πανεπιστήμια. Μιας ομαλότητας όμως που συνεπάγεται διάλυση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου και μετατροπή της γνώσης από δικαίωμα σε εμπόρευμα για λίγους και εκλεκτούς. Είναι ο «λαγός» της κυβέρνησης που προλειαίνει το έδαφος για τις πιο αντεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν ξεχνάμε το περιβόητο «παιδεία 2020» αλλά και το νέο επίτευγμά της, τις «5 θέσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ». Ζητά δηλαδή περισσότερη λιτότητα, πλήρη παράδοση των ΑΕΙ και ΤΕΙ στην κερδοφορία του κεφαλαίου, λιγότερες ελευθερίες (πολιτικές – συνδικαλιστικές). Ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει ψήφος στην κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή. Σημαίνει έγκριση των πολιτικών διάλυσης των σπουδών και των ζωών μας. Εντέλει, σημαίνει ψήφος ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά, ψήφος ενάντια στο σύλλογο και τον ίδιο το φοιτητή.

Ψηφίζοντας ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δίνουμε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να μιλάει στο όνομά μας και το επιχείρημα ότι οι φοιτητές επικροτούν την πολιτική της (μνημόνια, ιδιωτικοποίηση της παιδείας, σχέδιο «Αθηνά», διάλυση φοιτητικής μέριμνας, ανεργία, διάλυση των πτυχίων, υπερεκμετάλλευση) ιδιαίτερα στο χώρο των πανεπιστημίων. Η ενδεχόμενη άνοδος των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ θα είναι ένα ακόμη βέλος στη φαρέτρα τους για να συνεχιστεί και να ενταθεί η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τις κυβερνήσεις και τα τσιράκια τους μέσα στις σχολές. Οι κυβερνητικές παρατάξεις πρέπει να μαυριστούν!

Μπροστά στις εκλογές όμως πρέπει να αναδειχτούν και τα όρια και οι προβληματικές της επίσημης Αριστεράς. Η ΠΚΣ πέρα από τις αγωνιστικές της κορώνες, δεν δείχνει να πιστεύει ότι στο σήμερα μπορούν να υπάρξουν υλικές νίκες και δεν θέλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός πραγματικά επικίνδυνου φοιτητικού κινήματος. Αυτό δείχνει και η έλλειψη σχεδίου ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά», αφού ουσιαστικά καλούσε τους συλλόγους σε αγώνες διαμαρτυρίας και δεν έθετε καμία προοπτική νίκης και κλιμάκωσης. Αυτό δείχνει και η συνεχής άρνησή της για κοινή δράση με άλλες αριστερές δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια, που δεν μπορεί να αποτελεί απλώς λάθος τακτική αλλά στρατηγική επιλογή. Κάθε πολιτική της πρόταση κατέληγε στις εκλογές και στα «κόκκινα ΔΣ», αδυνατώντας να απαντήσει στα πραγματικά ερωτήματα που έμπαιναν απ’ την ίδια την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΜΑΣ και της ΠΚΣ δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα αντίπαλο δέος απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές.

Ψήφος στην ΑΡΕΝ είναι ψήφος στην Αριστερά της διαπραγμάτευσης και της υποταγής. Η ΑΡΕΝ, ακολουθώντας τα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στην αυταπάτη της διαχείρισης της κρίσης και της απόκρουσης επιμέρους στοιχείων της επίθεσης. Την ώρα που όπως έδειξαν και τα γεγονότα στην Κύπρο, τσακίστηκε πλήρως η αντίληψη που μιλά για ομαλή διαχείριση της κρίσης μέσα στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ. Φάνηκε, ακόμη, πλήρως η απομάκρυνση της ΑΡΕΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο του κινήματος, αφού η «αλληλεγγύη» τους στον κυπριακό λαό περιορίστηκε σε κοινές δηλώσεις με τον Καμμένο! Η αντίληψη αυτή δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς είναι η φυσική απόληξη της λογικής που αναμένει μια σωτήρια αριστερή κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευτεί ένα «καλύτερο» Μνημόνιο, με το κίνημα σε ρόλο θεατή, παραβλέποντας πλήρως το ρόλο της ΕΕ, ως βασικού ενορχηστρωτή και στρατηγείου της επίθεσης στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.

Κρίσιμο στοίχημα είναι η μαχητική συμμετοχή του συνόλου του φοιτητικού κόσμου στις εκλογές. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής είναι μια επιλογή του ατομικού δρόμου, παραγνωρίζοντας την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση και αναφορά όλων των φοιτητών. Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση του λαού στα κοινωνικά γεγονότα.

Τ.Χ.

ΤΕΙ: αυτοί που δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση, πρώτοι να αντιδράσουν
Στην εποχή της κρίσης, του Μνημονίου και της επιχειρηματικοποίησης της εκπαίδευσης, τα ΤΕΙ είναι στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, ενώ αποτελούν, λόγω και της αδυναμίας του σπουδαστικού κινήματος, το δοκιμαστικό σωλήνα για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εντεινόμενη μείωση των προϋπολογισμών, τα οικονομικά προβλήματα των ιδρυμάτων, μια σειρά από απολύσεις σε έκτακτο εκπαιδευτικό προσωπικό (που καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό διδασκόντων στα ΤΕΙ σε σχέση με τους μόνιμους) έχουν δημιουργήσει εφιαλτική κατάσταση για τους εργαζόμενους και τους σπουδαστές, κάνοντας πλέον απαγορευτική τη λειτουργία πολλών ΤΕΙ και ειδικά εκείνων της επαρχίας. Την ίδια ώρα αυξάνεται δραματικά η μείωση στις φοιτητικές παροχές (σίτιση και στέγαση) ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση μεγαλώνει, αυξάνεται το φαινόμενο όλο και περισσότεροι σπουδαστές να αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των σπουδαστών είναι νέοι με ταξική καταγωγή, που προέρχονται από φτωχά και λαϊκά στρώματα, ενώ η πλειοψηφία καλείται να δουλεύει και κατά τη διάρκεια των σπουδών. Οι σπουδαστές των ΤΕΙ βιώνουν από τη φοιτητική τους ζωή κιόλας, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τη μη συνδικαλιστική ελευθερία, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την υπερεκμετάλλευση και τους μισθούς πείνας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι φοιτητές και οι απόφοιτοι των ΤΕΙ να αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στην εργασία και να εμπεδώνουν από τα πριν την υφιστάμενη κατάσταση ως μονόδρομο. Το σημείο που διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό τα ΤΕΙ από τα ΑΕΙ είναι ότι οι σπουδαστές ΤΕΙ δέχονται την επίθεση όχι μόνο μέσα στο χώρο εργασίας τους αλλά και σε προπτυχιακό επίπεδο (βλ. πρακτική άσκηση) πράγμα που κάνει πιο αυταρχικό το πλαίσιο λειτουργίας των ΤΕΙ.

Το σπουδαστικό κίνημα αδυνατεί να απαντήσει οργανωμένα και μαζικά σε αυτή την κατάσταση, αφού η πλειοψηφία των σπουδαστικών συλλόγων ουσιαστικά δεν λειτουργούν και αδυνατούν να συσπειρώσουν την πλειοψηφία των σπουδαστών σε αγωνιστική ανατρεπτική κατεύθυνση. Παρόλ’ αυτά, το προηγούμενο διάστημα στα περισσότερα ΤΕΙ της χώρας ξέσπασαν μεγάλοι αγώνες ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά». Για πρώτη φορά μετά από χρόνια σε πολλά ΤΕΙ διεξήχθησαν Γενικές Συνελεύσεις και οι φοιτητές πήραν αγωνιστικές αποφάσεις ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης. Οι κινητοποιήσεις αυτές, όπως ήταν λογικό λόγω έλλειψης πολιτικοποίησης και πολιτικής πρωτοπορίας εντός των συλλόγων, είχαν αρκετές αντιφάσεις και πολλές φορές και συντεχνιακά χαρακτηριστικά. Μπορούν να αποτελέσουν όμως μια πρώτη «μαγιά» για την ανασυγκρότηση και αναζωογόνηση του σπουδαστικού κινήματος, για να γεννηθούν ριζοσπαστικές και αντικαπιταλιστικές πρωτοπορίες που θα δώσουν άλλη πνοή και κατεύθυνση στον αγώνα.

Με βάση και αυτή τη λογική, οι φετινές φοιτητικές εκλογές, ιδιαίτερα στα ΤΕΙ, είναι η πιο κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων χρόνων. Οι φοιτητικές εκλογές θα πρέπει να αποτελέσουν μια μεγάλη «δημοσκόπηση» για τις διαθέσεις και τα αντανακλαστικά της νεολαίας, μπροστά στη βαθιά επίθεση που δέχεται. Ιδιαίτερα στα ΤΕΙ, το κομμάτι που δέχεται πρώτο την πιο σκληρή επίθεση από μεριάς κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, πρέπει να στείλει μήνυμα χειραφέτησης και όχι μήνυμα υποταγής!

Τη στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί μέσω του σχεδίου «Αθηνά» να κλείσει μια σειρά από ΤΕΙ, που έχει μειώσει δραματικά τους προϋπολογισμούς, που ετοιμάζει ένα μέλλον της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση με μισθούς πείνας, ζητούμενο είναι να αποτυπωθεί εκείνο το ρεύμα της νεολαίας, για το οποίο δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός από το δρόμο που συγκρούεται με την πολιτική του κεφαλαίου και των μνημονίων και παλεύει για την ανατροπή της τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και σε επίπεδο σχολών. Πρέπει να σταλεί μήνυμα και μέσα από τις φοιτητικές εκλογές ότι αυτοί που αγωνίζονταν το προηγούμενο διάστημα ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά» δεν είναι μειοψηφίες, όπως παλεύει με νύχια και με δόντια να παρουσιάσει η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και οι συνεργάτες της, αλλά η πλειοψηφία των σπουδαστών, οι οποίοι πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην αδιέξοδη πολιτική τους.

Στις φοιτητικές εκλογές των ΤΕΙ θα πρέπει πανελλαδικά να ενισχυθούν οι δυνάμεις αυτές που πρωτοστάτησαν στον αγώνα του προηγούμενου διαστήματος, που έθεταν σχέδιο νίκης μέσα από τους συλλογικούς, μαζικούς και συντονισμένους αγώνες. Οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν ζωντανούς σπουδαστικούς συλλόγους, πραγματικό όπλο στα χέρια του κάθε φοιτητή στην υπόθεση της βελτίωσης της καθημερινότητάς του.

Αυτόν το δρόμο προσπάθησε και προσπαθεί να δείξει η ΕΑΑΚ, το πιο πετυχημένο μόρφωμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Η ΕΑΑΚ χωρίς να προσπαθεί να δημιουργήσει (ή να έχει) αυταπάτες για την εκλογική διαδικασία, θέλει να αποτυπωθεί στις φοιτητικές εκλογές ιδιαίτερα των ΤΕΙ η λογική ενός «άλλου δρόμου». Δίνει τη μάχη των φοιτητικών εκλογών και ζητά ανοιχτά την ενίσχυσή της. Ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά, μετά και τους μεγάλους αγώνες σε πολλά ΤΕΙ, έχει μεγάλη σημασία και θα στείλει διαφορετικό μήνυμα, η δημιουργία σχημάτων ΕΑΑΚ σε πολλά ΤΕΙ αλλά και η εκλογική καταγραφή σχημάτων της ΕΑΑΚ σε σχολές που δεν είχε δυνάμεις ποτέ στο παρελθόν.

Δημοσιεύτηκε στο http://prin.gr/?p=1220 στις 13/04/2013

Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε! Στηρίζουμε Ε.Α.Α.Κ!

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές μας βρίσκουν αντιμέτωπους με:

·        3 αντιλαϊκά μνημόνια,

·        τον εκφασισμό της κοινωνίας και με την άνοδο των Νεοναζί,

·        2 αντιεκπαιδευτικούς νόμους (Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου),

·        το Σχέδιο «Αθηνά»,

·        το Σχέδιο απασχόλησης-δουλοποίησης των νέων,

·        τη «Συνομοσπονδία» του Ιονίου Πανεπιστημίου με το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων,

και ένα σωρό άλλα προβλήματα, που προέρχονται όλα από την ίδια ρίζα: τις επί­­μονες προσπάθειες κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ για τη διατήρηση του σάπιου καπι­ταλι­στι­κού συ­στήματος, πάντα στις δικές μας πλάτες.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν ένα πολιτικό γε­γονός που δίνει το στίγμα της πολιτι­κοποίησης της νεολαίας. Σε μια συγκυ­ρία που η ίδια η ύπαρξη των συλλογι­κών διαδικασιών διώκεται, η αδιαφορία δίνει το “πράσινο φως” στη διάλυση του πανεπιστημίου, αφού “κανείς δεν εν­δι­α­­φέ­ρε­ται, κανείς δεν νοιάζεται, μόνο οι γνωστές μειο­ψη­φί­ες”. Τη στιγμή που όλοι οι ισχύ­οντες (μόνο στα χαρτιά τους!) αντι­εκ­παιδευτικοί νόμοι στοχεύουν στη φίμω­ση του φοιτητή και στην κατάργηση του φοιτητικού συλλόγου, στρεφό­μα­στε ενάντια σε αυτές τις πολιτικές που πλήττουν την παιδεία και την κοινωνία μας.

Ειδικά φέτος, εμείς δε θα σωπάσουμε όπως αυτοί θέλουν, αλλά αντίθετα θα τους δείξουμε ότι είμαστε εδώ και μπορούμε να τους ανατρέ­ψουμε, μαυρίζοντας τους φορείς των ιδεών τους στο πανεπιστή­μιο (ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) και επιλέγοντας την ψήφο της ανατροπής. Δεν συμβιβαζόμαστε, δεν επιτρέπουμε το ξεπού­λημα του πανε­πιστημίου μας στους ιδιώτες. Η απάντησή μας πρέπει να είναι ξεκάθαρα αριστερή-αντικαπιταλιστική. Δεν μπαίνουμε σε λογικές διαχείρισης ή διαπραγ­μάτευσης της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά ανατροπής της. Δεν πρέπει να ανα­λωνόμαστε στην αναζήτηση ενδιάμεσων και δήθεν ανακουφιστικών λύσεων ούτε να μπαίνουμε σε διαδικασίες συνδιαλλαγής με εκείνους που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μας φιμώσουν και να μας καταστείλουν. Η στάση τους είναι και­ρό τώρα ξεκάθαρη. Ξεκάθαρη πρέπει να είναι και η δική μας: Κανένας διάλογος! Ήρθε η ώρα της ΡΗΞΗΣ!

Ως ΕΑΑΚ θεωρούμε πως αυτό θα επιτευχθεί μέσα από ένα δυνατό, αγω­νιστικό φοιτητικό σύλλογο, με τους φοιτητές να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις σπου­δές και το μέλλον τους. Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, πορείες και διαδη­λώσεις ο φοιτητής πρέπει να είναι ενεργός όλο το χρόνο για να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθεί και η ψήφος του, χωρίς λογικές ανά­θεσης σε «από μηχανής θεούς» και σωτήρες, έχοντας σαφή πολιτικό προσανατο­λισμό. Οι φοιτητές οφείλουν να γνωρίζουν από πού προέρχονται τα προβλήματά τους για να τα αντιμετωπίσουν συλλογικά και οργανωμένα. Δε θα γίνουμε η γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης! Χρέος μας η ανατροπή τους!

Για τι παλεύουμε:

·          Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Όχι στις ιδιω­τι­κο­ποιήσεις των πα­νε­πιστημίων, έξω οι ιδιώτες από τις σχολές.

·          Ανατροπή των αντιεκπαιδευτικών νόμων Διαμαντοπού­λου-Αρβανιτό­που­λου.

·          Όχι στο Σχέδιο «Αθηνά». Καμία συγχώνευση-κατάργηση, κανένας φοιτητής να μην αφήσει τις σπουδές του, κανένας εργαζόμενος να μην απολυθεί.

·          Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

·          Καμία υλοποίηση των σχεδίων της Ε.Ε. για την εκπαίδευση. Ανυπακοή τις κατευθύνσεις της Μπολόνια, κατάργηση των ECTS.

·          Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, όχι στον κατακερματισμό της εκπαί­δευ­σης και στα πτυχία δύο ταχυτήτων.

·          Ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο. Χωρίς κατατμήσεις, διασπάσεις και ειδικεύσεις, το πτυχίο ως μόνη προϋπόθεση για δουλειά. Πλήρη επαγ­γελ­μα­τικά και εργασιακά δικαιώματα.

·          Ρήξη με κεφάλαιο-κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Διαγραφή του χρέους. Λεφτά για την υγεία, την παιδεία και την ασφάλιση.

Ειδικότερα, για το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, διεκδικούμε:

·        Όχι στη Συνομοσπονδία του πανεπιστημίου με το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Αυ­τό­νομη λειτουργία, διοίκηση και επαρκής χρηματοδότηση για το κάθε ίδρυμα.

·        Δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές. Καμία εξάρτηση του πανεπιστημίου από ιδιώτες.

·        Διδακτικό προσωπικό για όλα τα μαθήματα των προγραμμάτων σπουδών, με αξιοπρεπείς μισθούς.

·        Βελτίωση των υποδομών και του υλικοτεχνικού εξοπλισμού με σκοπό την ομαλή διεξαγωγή όλων των μαθημάτων.

·        Άμεση παραίτηση της πρυτανικής αρχής, όχι στη σύσταση του Συμ­βου­λίου Ιδρύματος. Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις φοιτη­τών, κα­θηγητών, εργαζομένων.

Τι είναι Ε.Α.Α.Κ.;

Εδώ και πάνω από 20 χρόνια, η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση απο­τελεί το πιο πετυχημένο εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο των πανε­πι­στη­μίων πανελλαδικά. Εκφράζει μια ολοκληρω­μένη πολιτική πρό­­­ταση με αντι­καπιταλι­στι­κά κριτήρια και συμβάλλει στη συγκρότησης μίας άλλης (και όχι άλλης μιας) αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα υπερασπίζεται μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και τα κινήματα τα συμφέροντα και τις ανάγκες της πλει­οψηφίας των φοιτητών έχοντας πλήρη συνείδηση ότι αν οι φοιτητές δεν αγω­νι­στούν οι ίδιοι γι αυτά, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Πιο συγκε­κριμένα:

Ενιαία: Αποτελεί χωνευτήρι ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων σε σχολές και πόλεις, με πανελλαδικές και τοπικές διαδικασίες που στοχεύει στη χάραξη κοινής και ενιαίας πολιτικής και πρακτικής.

Ανεξάρτητη: από κόμματα, μηχανισμούς, κράτος και από την αστική πολιτική που προ­ασπίζεται τις σύγχρονές ανάγκες και τα δικαιώματα μας, κηρύσσει κάλε­σμα αγώνα και προτάσσει την έννοια της πολιτικής για τον εαυτό μας (από εμάς για εμάς). Δηλαδή, δεν είμαστε παράταξη κανενός κόμματος και δεν χρηματοδο­τούμαστε από πουθενά.

Αριστερή: Είμαστε κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είμαστε με εκείνη την αριστερά που παλεύει έτσι ώστε οι αγώνες να νικούν και να εμπνέουν το σύ­νολο του κόσμου. Με λογική ανατροπής, ρήξεων και αντικαπιταλιστικών διεκδική­σε­ων. Γιατί βλέπουμε την αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας συνολικά, που ξε­περνά τα όρια του καπιταλισμού και στηρίζεται στην ισότητα και στην ελευθερία και όχι στην βαρβα­ρότητα και στο κέρδος. Γιατί όταν οι ανάγκες μας δε χωράνε στην πραγματικό­τητα δεν αλλάζουμε τις ανάγκες μας αλλά την πραγματικότητα.

Κίνηση: Που ζει και αναπτύσσεται μέσα από κινηματικές διαδικασίες. Απότοκος του κινήματος ‘90-‘91 και πρωτοστάτης στις κινητοποιήσεις της τελευταίας 20ετίας κινείται στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα και της συλλογικής δράσης.

ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ, 

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ,

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ-ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

ΕΑΑΚ

ΑΝΤΙ.ΡΙ.Σ.Ι.-ΕΑΑΚ (ΤΙΣ)

ΑΡ.Χ.ΙΟ.-ΕΑΑΚ (ΤΑΒ)

Ρ.Α.Κ.Ι.-ΕΑΑΚ (ΤΞΓΜΔ)

Καταγγελία Ε.Α.Α.Κ. Ιονίου Πανεπιστημίου για την Αστυνομική Εισβολή στο Ι.Π. στις 9/4

Σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών από τις συλλήψεις 28 φοιτητών στο κτήριο της Πρυτανείας του Ιονίου Πανεπιστημίου κατ’ εντολή της πρυτάνεως Σαλή-Παπασαλή, έχουμε νέο κρούσμα καταπάτησης του ασύλου. Την Τρίτη 9/4 ομάδα φοιτητών βρισκόταν σε αναξιοποίητο χώρο του Ψυχιατρείου όπου στεγάζονται 3 τμήματα του Ιονίου Πανεπιστημίου με σκοπό τη δημιουργία κοινωνικού χώρου. Μετά από μία πρώτη παρουσία της ασφάλειας στο  χώρο ήδη από το πρωί, λίγο μετά τη μία το μεσημέρι, ομάδα αστυνομικών δυνάμεων εισέβαλε στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου και μπροστά στα μάτια μεγάλου αριθμού φοιτητών, έσυρε βίαια και ξυλοκόπησε φοιτητές και εργαζόμενους του ψυχιατρείου. Εν τέλει, πέρασαν χειροπέδες σε 10 φοιτητές και τους οδήγησαν στην ασφάλεια. Η καταγγελία έγινε από το Διοικητή του Νοσοκομείου Κέρκυρας Κωνσταντίνο Γρηγορόπουλο, με την ανοχή της πρυτανικής αρχής. Οι φοιτητές κρατήθηκαν στην ασφάλεια ολόκληρη την ημέρα και τη νύχτα, και την επομένη το πρωί, αφού πέρασαν από εισαγγελία αφέθηκαν ελεύθεροι.

Τη στιγμή που τα δικαιώματα της υγείας και της παιδείας καταργούνται ουσιαστικά, αποτελώντας πλέον αντί για κάτι το αυτονόητο, πραγματική πολυτέλεια, το μόνο που φαίνεται να απασχολεί το διοικητή του Νοσοκομείου και την πρυτανική αρχή είναι να στέλνει στην ασφάλεια φοιτητές. Το γεγονός αυτό συμβαίνει σε μία Κέρκυρα όπου το Ιόνιο Πανεπιστήμιο διαλύεται με φοιτητές να αναγκάζονται να παρατούν τις σπουδές τους, ένα Νοσοκομείο που καταρρέει μέρα με τη μέρα, με απλήρωτους εργαζόμενους και όποια φωνή αντίστασης να συκοφαντείται και όπου μετά από 3 χρόνια ακόμα σέρνονται στα δικαστήρια αγωνιστές της Λευκίμμης με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Το κράτος μας δείχνει καθαρά το φασιστικό του πρόσωπο, επιλέγοντας την τρομοκρατία και τον αυταρχισμό σε κάθε ευκαιρία. Κάνει το παν για να σιωπήσει κάθε φωνή που τολμάει να αντιστέκεται, καταπατώντας κεκτημένα πολλών αγώνων όπως το άσυλο. Καλούμε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους, τα σωματεία εργαζομένων, τους ανέργους και τη νεολαία να καταδικάσουν το γεγονός αυτό και τους καλούμε σε συμπόρευση για την ανατροπή της σύγχρονης χούντας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

·   Να μην ασκηθεί καμία ποινική δίωξη στους 10 συλληφθέντες φοιτητές.

·   Άμεση παραίτηση του Διοικητή του Νοσοκομείου και της Πρυτανικής Αρχής.

·   Κάτω η κυβέρνηση της λιτότητας και του αυταρχισμού.

·   Κάτω τα χέρια από το Άσυλο.

E.A.A.K. IONIOY ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ